Sufilere Armağan; Tuhfetül Ahrar

Ansızın uzaktan bir lamba göründü, gönlümde huzur ışığı belirdi. Biraz daha yaklaşınca nur sancağı oldu. kapkara gecenin aydınlatıcısı oldu. Nur sancağı yakasını yırtınca, yakasında Hızır yaradılışlığı parladı. Niçin Hızır diyeyim ona? Çünkü onun gibi binlerce Hızır gönül çeşmesinden yudumlanıyordu. Bengisuda onun se\'da ateşi \'ardi; onun İsâ gibi nefesinden hayat buluyordu. "Ey başı nij'az yolunda toprak olmuş insan!" dedi. "Yüzünü bana dön, çünkü ben senin dostunum. Nabzım bana ver, çünkü ben senin doktomnum. Bana buraya kadar yol verdiler ve özellikle senin için gönderdiler. Hadi hastalığının nedenini anlat, hastalığa yakalanmanın sebeplerini açıkla." Ona, "Ey İsâ nefesli Hızır!" dedim, "Bugün Hızır da sensin, Mesih de. Gelişinle neşem tazelendi ve nefesinle bana j-aşama sevinci geldi. Sa\ende hastalığım bizzat şifa oldu; zira yüz kurtuluştan daha iyidir benim düçâr olmaklığım. Benim sağlığım. zi\'aretinizin onumdur. Benim şerbetim, sözlerinizin tadıdır. Yüzünüz imanımın delili oldu; yakîn nuru canımdan bir sancak açtı. Bundan sonra, üzerimde keder bulutu durmadı, maksudun \'üzünde bir toz kalmadı. Ancak, korkanın, elden ayaktan kesilirim, Allah esirgesin senden ayrı düşerim. Talih yıldızım kayar, yakîn sabahım karanlık geceye döner." "Câmı" dedi, "Kaygılanma, çünkü senin düşünce aynan temizlendi. Gönül volunda her zaman benimle ol. avnanı k