Dinlerarası Diyalog;İslam'ı Yok Etmeyi Hedefleyen Modern Misyonerlik

Bu çalışmamızla; iki cihan saadetimizin teminatı olan Yüce İslâm'ı önce tahrif sonra da imha etmeyi hedefleyen şeytanî bir planı, zamanımızın -belki de bütün zamanların- en büyük, en sinsi ve en menfur fitnesini teşhir etmek; İslâm dünyasında bu fitneyle açılan gediğin ne vahim boyutlara ulaştığına dikkat çekmek istedik. Dinlerarası diyalogun manasını, mâhiyetini, nasıl ve hangi maksatla ortaya çıktığını anlayabilmek için her şeyden önce İslâm'ın Ehl-i Kitab'a (Yahudi ve Hıristiyanlara) bakışını, Ehl-i Kitab'ın da İslâm'a ve Müslümanlara bakışını bilmek gerekir. Bilindiği üzere İslâm vahiy kaynaklı tek hak dindir. Kur'ânî bir tâbir olan “Ehl-i Kitab” yani “Kitap ehli olmak” konuya vâkıf olmayan bazı kimselerin zihninde olumlu bir çağrışım yapsa da; bu tâbir “hak olan kitaplarını kendi elleriyle tahrif edip bozan, böylece bâtıla, küfre ve şirke düşenler” olarak anlaşılmalıdır. Evet, Yahudi ve Hıristiyanlar, hak olan kitaplarını tahrif edip bozdukları, bu kitaplardan hoşlarına gitmeyen Allah kelâmını çıkarıp yerine menfaatleri doğrultusunda kendi sözlerini koydukları; fâni varlıklara -Hz. İsa'ya, Hz. Üzeyr'e, haham, rahip ve papazlarına- ilâhlık vasfı atfettikleri için şirk ve küfürdedirler. (Bk. Tevbe: 30 - 32, Mâide: 72 - 73) Ehl-i Kitab hakkındaki âyetlerden bazıları meâlen şöyledir: “Ey Kitap Ehli! Niçin hakkı bâtılla karıştırıyor ve bile bile gerçeği gizliyorsunuz?” (Âl-i İmran: 71) “De ki: Ey Kitap Ehli! (Gerçeği) görüp bildiğiniz hâlde, niçin Allah'ın yolunu eğri ve çelişkili göstermeğe yeltenerek inananları Allah'ın yolundan çevirmeye kalkışıyorsunuz? Allah yaptıklarınızdan habersiz değildir.” (Âl-i İmran: 99) “Ey iman edenler! Kendilerine Kitap verilenlerden herhangi bir gruba uyarsanız, imanınızdan sonra sizi döndürüp kâfir yaparlar.” (Âl-i İmran: 100) Ehl-i Kitab'ın Müslümanlara karşı beslediği ve Kur'ân-ı Kerîm'in haber verdiği bu kin ve husûmet, tarihte okuduğumuz haçlı seferlerine sebep olmuştur. Hıristiyanlar buna ilave olarak kendi bâtıl dinlerini yaymaya ve İslâm'ı etkisiz hale getirmeye yönelik birtakım gizli çalışmalar da yürütmüşlerdir ki buna bilindiği gibi “misyonerlik faaliyetleri” denir. İşte dinlerarası diyalog da Katolik Hıristiyanlığın merkezi Vatikan'da 1962- 65 yılları arasında II. Vatikan Konsilinde 800 Kardinal'in katılımıyla hazırlanmış İslâm'ı tahrif, tahrip ve hatta imha etmeyi hedefleyen modern bir misyonerlik faaliyetidir. Dinlerarası diyalogun bir görünen / vitrine konan, bir de görünmeyen / tezgâh arkasında saklanan yönü vardır. Vitrine konanlar “medenî ilişkiler geliştirerek uzlaşıya varmak, savaşlara son vermek, dünya barışını sağlamak” gibi herkesin bildiği, içi boş teranelerdir. Görünmeyen, arka planda tutulan, ama projenin varlık sebebi olan gaye ise Mesih misyonunu yaymak, yani Hıristiyanlığı dünya dini haline getirmektir. Mesela II. Paul'un 1991 yılında ilan ettiği Redemptoris Missio (Kurtarıcı Misyon) isimli genelgede aynen şöyle denmektedir: “Dinlerarası diyalog, Kilise'nin bütün insanları Kilise'ye döndürme amaçlı misyonunun bir parçasıdır... Bu misyon aslında Mesih'i ve İncil'i bilmeyenlere ve diğer dinlere mensup olanlara yöneliktir.” Su götürmez bir gerçektir ki, Hıristiyan dünyası Hıristiyanlığı “dünya dini” haline getirmek, kendine rakip gördüğü İslâm'ı da “tek hak din” olma özelliğini ortadan kaldırıp inkültürasyon yoluyla tahrife uğratmak, böylece Müslümanları imha etmek istemektedir. Dinlerarası diyalog bunun bir vasıtasıdır. Dinlerarası diyalogun olmazsa olmaz şartlarına; süreç içinde en çok gündem edilip en fazla icraata dökülen şu hezeyanlarına bir bakalım: Dinlerin eşitliği, hiçbir dinin bir diğerine üstünlük taslamaması / sadece kendinin hak olduğunu iddia etmemesi, ortak noktalarda buluşma, ortak mabedler inşa etme, ortak ritüeller geliştirme… Sorarız: Bunlara evet diyen bir Müslümanda