Adım Adım Harameyn

Peygamberimiz kendisine getirdiğim salat-u selamları melekler aracı olmadan bizzat işitiyor. Mescidin duvarlarında Efendimiz (s.a.v)'in göz izlerini arıyorum ve bir köşeye sıkışmış tebessümünü.. Hz. Ali ile kızını teheccüd namazına kaldırırken "Ebu Turab!" diyen sesinin hangi köşede gizlendiğini merak ediyorum. Bu hücrede, Hz.Aişe'nin kucağında Refik-i Ala'ya yükselirken, Hz. Fatıma'ya "Bundan sonra babanın hiçbir acısı kalmayacak" deyişini duymaya çalışıyorum, gözyaşları içinde. On yılını geçirdiği bu mekana sinen gül kokusunu hissetmeye çalışıyorum, günahkar, aciz halimle. Çevremdeki duvar, rafları öpen, bağırarak salat-u selam getiren insanların ses ve uğultularıyia, içimde bu arayışlar, bu sesler çarpışıyor...